Ik was compleet opgebrand, futloos en uitgeput.
De perfectionist in mij was eindelijk tegen zijn grenzen aangelopen.
Jarenlang was ik het toonbeeld van toewijding als supermarktmanager.
Altijd klaarstaan voor anderen, streven naar perfectie, en nooit ‘nee’ zeggen.
Een 7 was niet goed genoeg – het moest een 10 zijn.
…maar achter die façade van controle en perfectionisme, school een diepere waarheid.
Als Elvis-kind – geboren na het verlies van mijn broer – droeg ik onbewust de last van twee levens.
Ik voelde onbewust de onuitgesproken druk om niet alleen mijzelf te zijn, maar ook de leegte te vullen die mijn broer had achtergelaten.
Dit vertaalde zich in een dwangmatig patroon van pleasen en perfectionisme.
De eerste scheuren begonnen te verschijnen in mei 2022:
Een noodgedwongen vakantie in Albanië bracht geen verlichting – ik was zo uitgeput dat ik me er nauwelijks iets van kan herinneren.
Na een zomervakantie vol bergwandelingen en rust kwam het besef: ik kon niet meer terug naar die oneindige cyclus van stress en prestatiedruk.
De definitieve breuk kwam toen ik zag hoe een collega-filiaal werd behandeld toen de manager met een burn-out uit was gevallen. “Jullie lossen het maar op” was het enige antwoord van hogerop (waar op dat moment een waarnemer actief was).
Op dat moment viel alles op zijn plek: Waarvoor deed ik dit allemaal?
Wat ik hiervan heb geleerd?
Perfectionisme is een gevangenis die we zelf bouwen.
Echte kracht zit niet in het eindeloos pleasen van anderen, maar in het erkennen en respecteren van je eigen grenzen.
Het heeft me jaren gekost om te beseffen dat ik niet hoef te leven voor twee. Dat ‘goed genoeg’ echt goed genoeg is.
Nu focus ik op wat écht belangrijk is: niet de perfecte score, maar persoonlijke groei en welzijn.
Want uiteindelijk is er maar één persoon die je leven kan veranderen: JIJZELF 🔥
